دلتنگ و غریب

چندی است غزل دور ز بابائیه خویش است

یا رب تو ببین بابائی اش چه دل پریش است

زین دوری ناخواسته دلگیر شدم من

دلتنگ و غریبم و زمینگیر شدم من

اوضاع من اینگونه نه بر وفق مراد است

نه نور امیدی است به این دیده نه شاد است

ای کاش که دوری ز جهان رخت ببندد

تا عاشق درمانده به زیبائیه دلدار بخندد

ای ایزد یکتا مددی کن که ببنم غزلم را

آغوش بگیرم بزنم بوسه خورم من عسلم را